Sinds begin april werk ik niet meer op de longafdeling, maar ben ik volledig naar de covidafdeling gegaan, niet meer af en toe een dienst afgewisseld met je normale werk op de long. Er is duidelijk een verschil merkbaar tussen de incidentele keren dat ik er was tijdens een dienst in het weekend en nu ik er vast sta. 

Op goede vrijdag was mijn leidinggevende als enige afdelingshoofd in het ziekenhuis aan het werk. Dit was met goede reden, er was namelijk overleg over code zwart. Iets wat een helaas een realistische optie blijkt te zijn op dat moment. Er zijn tot dan nog maar iets meer dan 10 beschikbare IC bedden in heel Noord-Nederland en er zal dus een moment komen dat er gekozen moet worden tussen patiënten. Op wat baseer je deze keuze? Dat is natuurlijk een vraagstuk wat al meer dan een jaar speelt en waar nog niet echt een passend antwoord op gevonden is. Ik vraag me af of daar ooit een goed antwoord op gevonden zal worden. 

Aan de andere kant was het op goede vrijdag wel ontzettend rustig op de afdeling. Er lagen maar 15 patiënten en ze waren er allemaal redelijk goed aan toe. Misschien ook omdat de gemiddelde leeftijd van wie er lag rond de 45 was. Het beeld dat er alleen oude mensen met Covid opgenomen worden in het ziekenhuis gaat allang niet meer op. Van die vijftien mensen, waren er misschien maar twee ouder dan 70 jaar, de rest was allemaal tussen de 30 en 55 jaar oud. Dan gaat het dus niet meer om je opa en oma, maar om je vader en moeder, of zelfs jezelf. Ook het beeld van alleen maar mannen met een dikke buik en een medische voorgeschiedenis gaat helaas ook niet meer op. Patiënten die een week geleden nog vier keer in de week 10km gingen hardlopen, zie je ook op de afdeling terug. 

Dat er zo weinig patiënten op de Covidafdeling lagen, zou dat de stilte voor de storm zijn geweest? Zo voelde het voor ons in ieder geval wel. We hielden allemaal onze adem vast en keken ook met een oog naar wat op de spoed lag: in ieder geval acht verdenkingen op elk moment van de dag dat we kijken. Stel ze hebben allemaal covid en worden opgenomen, dan zijn we in een klap zo goed als vol. De IC heeft al geen plek meer over, dus wat ga je doen met de patiënten die dan nog binnenkomen? Er zijn al vaker dit soort momenten geweest. Dan had de spoedeisende hulp noodgedwongen een opnamestop en konden mensen dus niet meer op de spoedeisende hulp terecht. Of soms een opnamepauze.

Intussen zijn we bijna een maand verder en is het nieuws naar buiten gekomen dat belangrijke operaties niet door kunnen gaan en bijvoorbeeld kankerpatiënten niet meer geopereerd kunnen worden, maar ook dat de covidafdeling afgeschaald wordt, omdat er niet genoeg personeel is. Het ziekteverzuim is ontzettend hoog. Het personeel kan het niet meer aan, maar de overheid denkt daar anders over. Iedereen is moe en is er klaar mee, maar opgeven kan niet. Met zijn allen komen we er doorheen. Nu ben ik maar een medische student die als bijbaantje parttime werkt op de covidafdeling, maar de verpleegkundigen die er al sinds de tweede golf onafgebroken staan en boven hun contracturen uit werken, die zie je langzaam echt behoorlijk uitgeput raken. 

Die grote klap qua patiënten lijkt vooralsnog niet te komen op de normale covidafdeling, maar de ICs zijn wel al behoorlijk vol. Dat betekent niet dat het rustig is, zoals sommige buitenstaanders misschien beweren. Er liggen dagelijks nog ontzettend veel covidverdachte patiënten op de spoedeisende hulp. Elke keer is het spannend of er nog patiënten naar ons toe komen of dat ze naar een verzorgingstehuis of terug naar huis gaan. Elke keer is het afwachten of we nog een overname krijgen vanuit elders in het land, omdat daar de ziekenhuizen al wel overstromen. In een keer kan het chaos worden. Opeens drie opnames en twee overlijdens op een avond met verpleegkundigen die al uitgeput zijn, dat is echt geen goede combinatie. 

En dan is dit alles nog maar beschreven vanuit het perspectief van een streekziekenhuis. Ik kan me niet voorstellen hoe dit zal zijn in de grote steden, waar veel meer mensen besmet zijn en opgenomen moeten worden. Gaan we ooit zo ver komen als in andere landen? Dat patiënten in stretchers op de gang komen te liggen? Ik hoop het niet, maar ik ben er wel bang voor als het zo door gaat.